—1859 Urruña—

Ama haurraren sehaskan lohakartzen

Jean Baptiste Larralde

Airea: Ene izar maitea

            1

Lo! lo! nere maitea,

Lo! ni naiz zurekin;

Lo! lo! paregabea,

Nigarrik ez egin.

Goizegi da munduko

Gelditzen bazira.

Nigarretan urtzeko

Baduzu denbora!

            2

Lo! nik zaitut higitzen,

Lo! Lo! nonbait goza,

Ez duzuia ezagutzen

Amattoren boza?

Etsai guzietarik

Zure begiratzen.

Bertze lanak utzirik

Egonen naiz hemen.

            3

Lo! lo! nere aingerua,

Bainan ametsetan,

Dabilkazu burua,

Hirria ezpainetan

Norekin othe zare?

Non othe zabiltza?

Ez urrun ama gabe

Gan, ene bihotza!

            4

Lo! lo! zeruetarat

Airatu bazare,

Ez bihur zu lurrerat

Ardietsi gabe.

Ungi zuri altxatzeko

Enetzat grazia,

Guziz eni hortako

Zait ezti bizia.

            5

Lo! lo! gauak oraindik

Nonbait du eguna,

Ez da nihon argirik

Baizik izarrena.

Izarrez mintzatzean

Zutaz naiz orhoitzen,

Zein guti zure alden

Duten distiratzen!

            6

Lo! lo! denbora dela

Iduri zait albak

Histen ari tuela

Ekhigabazkoak;

Xoriak arboletan

Kantaz hasi dire;

Laster nere besoetan

Goxatuko zare.

            7

Bainan atzarri zare

Uso bat iduri,

Huna nik zenbat lore

Zuretzat ekharri.

Ametsetan ait'amez

Othe zare orhoitu?

Ai! irri maite batez

Baietz erradazu.