GINENEAN
Gu Imanol, Asier eta Nerea ginenean
gure muga zen gure indarra
eta aitaren ogibide bera izan nahi genuen.
Auzoko ume izatea,
erreketan frantses jana harrikatzea,
fabriketako hondakinekin etxola egitea.
Gu Ekaitz, Migel Anjel eta Andoni ginenean
hodeiak patriketan sartzen saiatzea
eta «besteak ala gu!» harrotzea.
Emeek galtza azpian zutena asmatzea,
gauean begiak erre arte irakurtzea,
inoiz gehiago azkenak ez izatera jolastea.
Gu Haritz, Gorka eta Eneritz ginenean
maite genuena galkorra zela
eta helburu genuena amets.
Nonbaitekoak ginela sinestea,
norbaitekoak ginela ulertzea,
zergatik ote zen pentsatzea.
Gu Gari, Jurgi eta Iñaki ginenean
nahia ez dela ahala
eta bideak behar duela oztopo.
Bilatu gabe ez dela aurkitzen,
erori gabe ez dela zutitzen,
sentitu gabe ez dela bizitzen.
Gu Mikel, Aitziber eta Gartzen ginenean
mundua kartzela dela
eta kartzela mundu.
Preso ez dena ez dela libre,
baina preso dena ere ez dela aske,
biharko egunkarietan zuen izenak irakurtzea.
Gu Aina, Xabier eta Ibon ginenean
galtzea eta galtzea
porrotaren poza eta zorionaren negarra.
Eta ondo ulertzen ez diren hitzak
azkeneraino zaindu beharraren garrantzia:
maitasuna, errespetua, mina.
© Jon Benito